Ο “επιμένων…”, όταν έχει άδικο, χάνει

Το θέμα της προσπάθειας εξόρυξης χρυσού στην ευρύτερη περιοχή μας είναι πλέον παλιό. Πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια από τότε που εμφανίσθηκαν οι πρώτοι χρυσοθήρες. Εταιρίες και ονόματα πολλά. Μετά από κάποιο διάστημα και αφού απογοητεύονται με τους “ξεροκέφαλους” ντόπιους, βρίσκουν την επόμενη πολυεθνική να πουλήσουν τα “δικαιώματα”. Και έτσι, με την αλλαγή σκυτάλης, με νέες δυνάμεις και νέα όρεξη, έρχονται να κάνουν την προσπάθειά τους.

Εδώ είναι και το πρώτο λάθος που κάνει ο κάθε φρεσκοφερμένος εκπρόσωπος της κάθε νέας εταιρίας. Αυτοί αλλάζουν, εμείς είμαστε οι ίδιοι και κάθε φορά πιο έμπειροι. 

Και αν η όποια εταιρία, με καθαρά αποικιοκρατική νοοτροπία έρχεται στον τόπο μας να λεηλατήσει τον φυσικό του πλούτο και να φύγει αφήνοντας πίσω “καμένη γη”, εμείς ζούμε εδώ και θα συνεχίσουμε να ζούμε εδώ. Οι παππούδες και οι γονείς μας με αίμα και ιδρώτα, έπιασαν “ρίζες”. Βίαια ξεριζωμένοι εκείνοι, δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο για άλλο ξεριζωμό.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

Κοιτάσματα χρυσού σε αναλογία αντίστοιχη με της περιοχής μας, δηλαδή 1,5 ώς 3 γραμμάρια ως επί το πλείστον, για κάθε κυβικό μέτρο ορύγματος, υπάρχουν σε πολλές περιοχές. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι γιατί μας επέλεξαν. Με ποια κριτήρια, καταστρώνοντας τα στρατηγικά τους σχέδια στα πολυτελή γραφεία κάποιου ουρανοξύστη, ρίξανε το βλέμμα τους στην ταπεινή μας γειτονιά και αποφάσισαν ότι αυτή προσφέρεται προς “αξιοποίηση”;

Πάει καιρός από τότε που λήφθηκαν αυτές οι αποφάσεις, αλλά οι καλοπληρωμένοι επενδυτικοί σύμβουλοί τους δεν προέβλεψαν τις προοπτικές και το μέλλον αυτού του τόπου, που ήδη είναι εδώ; Προφανώς ποσώς τους ενδιέφερε. 

Ή μήπως πίστεψαν ότι ο φιλήσυχος, φιλόξενος, και καλοπροαίρετος, σε γενικές γραμμές, κόσμος της Θράκης είναι εύκολα χειραγωγήσιμος και αδύναμος να αντιπαρατεθεί στις πιέσεις κάποιων εξαγοράσιμων κέντρων;
Λοιπόν οφείλουμε να τους πληροφορήσουμε ότι τα πράγματα στην περιοχή μας έχουν διαφοροποιηθεί.

Κατά πρώτον εμείς θέλουμε να ζήσουμε εδώ!

Αυτό το “εδώ”, από μια ξεχασμένη και απομονωμένη γωνιά μιας αθηνοκεντρικής πατρίδας μεταίχμιο μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ακραίο όριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει ήδη αρχίσει να μετατρέπεται σ’ αυτό, που η γεωπολιτική του θέση εκ των πραγμάτων και ιστορικά καθόρισε. Δηλαδή σε σταυροδρόμι πολιτισμών, επικοινωνιακό και ενεργειακό κόμβο, διέξοδο και δίαυλο πρόσβασης πολλών λαών και συμφερόντων προς τη Μεσόγειο.

Η πολυειπωμένη έκφραση από υψηλούς επισκέπτες της μιας ημέρας, “το συγκριτικό πλεονέκτημα” της περιοχής μας, ήρθε ο καιρός να αρχίσει να λειτουργεί ως πλεονέκτημα, να μην είναι μόνο μια εύηχη έκφραση, που ακούγεται καλά στα αυτιά μας, αλλά παραμένει χωρίς αντίκρισμα. 

Σ’ αυτό το πλαίσιο και με τις υπό διαμόρφωση συνθήκες, μετά και την είσοδο των Βουλγαρίας – Ρουμανίας στην Ε.Ε. έχει απομακρυνθεί πολύ από τού να θεωρείται προς ανάλωση, στα όρια της χρήσης που επιφυλάσσουν οι ισχυροί της γης για τον “τρίτο” λεγόμενο κόσμο.

Τα κοιτάσματα χρυσού βρίσκονται σ’ αυτά τα χώματα από συστάσεως κόσμου. Και θέλουμε να συνεχίσουν να βρίσκονται εκεί, μέχρις ότου και εάν ποτέ βρεθεί τρόπος σε μέλλοντα χρόνο, να τα πάρει κάποιος χωρίς να προξενήσει την ολική καταστροφή που συνεπάγονται οι σημερινές μέθοδοι εξόρυξης.

Μας είναι απαγορευμένο να επιτρέψουμε την υποθήκευση της κληρονομιάς των μελλοντικών γενιών, όταν το αντίτιμο είναι η μετατροπή ενός τόπου υψηλής φυσικής αισθητικής, σε “κρανίου τόπο”. 

Δεν μας έδωσε κανείς το δικαίωμα να υποκλέψουμε τα νερά του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, να τα μολύνουμε με άκρως επικίνδυνα, μη αποδομήσιμα τοξικά στοιχεία και, όταν κατόπιν αυτά επιστρέψουν στα ποτάμια, τη θάλασσά μας, ή πίσω στη γη, από θείο δώρο, νερό πηγή ζωής, να γίνονται καταδίκη και αργός θάνατος.

Διότι για την εξόρυξη χρειάζονται τεράστιες ποσότητες νερού.

Δεν μπορούμε να δεχτούμε αμέτρητες ποσότητες χώματος από τη γη που θα βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, να αλεσθεί, να αναμειχθεί με δηλητήρια και να ξαναστρωθεί πάνω από μια “προστατευτική” μεμβράνη, τι υλικού και τι πάχους άραγε και εκεί πάνω να καλλιεργούν την τροφή τους οι επόμενοι άνθρωποι, να πηγαίνουν εκδρομή, να παίζουν τα παιδιά τους. 

Διότι σε ένα κυβικό μέτρο χώματος περιέχονται ελάχιστα μόλις γραμμάρια χρυσού.

Αυτή η “επένδυση” είναι επένδυση στο θάνατο και βέβαια όχι μόνο το δικό μας, αλλά και του μέλλοντος αυτής της περιοχής.

Και εμείς χρειαζόμαστε επενδύσεις ανάπτυξης και ζωής. 

Πάνω απ’ όλα στην παρούσα φάση είναι ανάγκη να είμαστε ενωμένοι.

Το «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», είναι επίκαιρο παρά ποτέ.